Mars sinema şirketinin temsilcisi “biz de yeni cem yılmazlar buluruz” dediğinde ne demek istediğini çok iyi anladım. Keşke başka bir isim üzerinden verseydi bu örneği ama aslında düşününce, mümkünatsız değil! Üstelik öyle küstahça, kendini bilmezce bir açıklama da değil bence. Malumun ilanı!
Üslup değişir, yöntem değişir ama sonuçta endüstriyel sinemanın “komik” etiketine sahip bir senarist/yönetmen yaratması ve onu milyonlara mal etmesi çok zor olmaz. Biz bakarız, beğenmeyiz, izlemeyiz belki ama bu durum, yeni cem yılmaz’ın birkaç milyon gişe yapmasını engellemez. Yani aslında bir Cem Yılmaz yaratamazlar ama işlevsel olarak, ticari olarak yerini pek tabi doldurabilirler.
Ne zamandan beri sanatsal kaygılar taşır oldu sinema endüstrisi? Mevzunun endüstri halini alması, sanatsal üretim ortadan kaldırmıyor mu zaten!
Yılmaz Erdoğan’ın son filmi Organize İşler Sazan Sarmalı, NETFLİX’e verilmiş. Üstelik halihazırda sinemada gösterimdeyken! Benim hoşuma gitti bu durum, çünkü endüstriye alternatif her platform iyidir.
Sinema endüstrisi isterse yeni cem yılmazcıklar yapar, çünkü sinemayı televizyona çevirmeye çalışıyorlar. Yıllardır sinemanın kaymağını yiyen ama sinemanın gelişimine özgünlüğüne hiçbir katkı sunmayan, üstelik, yozlaşma sürecini bizzat destekleyen endüstri, şimdi dağıtımcılığın yanına, bir de yapımcılık ekliyor çünkü.
Yani bu ne demek? Hangi filmlerin çekilip hangilerinin çekilemeyeceğine kim, nasıl karar veriyor? Bir projeniz var mesela, bu projenin tutabilirliğini analiz etmeniz ve bir yapımcı bulup onu da ikna etmeniz gerekir. Yapımcı şunu düşünmek zorundadır, bu filmi dağıtımcıya satabilir miyim? Yapımcı için de dağıtımcının ikna edilebileceği bir proje olması gerekir. Dağıtımcı, bu bağlamda, mahallemizin bakkalından çok farklı değildir. Mahallemizin bakkalına şeker toptancısı gelir elma şekeri satmak ister. Bakkalımız hayır der, bunların modası geçti kimse almıyor artık. Lolipop ver sen bana yüz tane, ben bunu bir haftaya satarım. Lolipop garantidir mahalle bakkalı için. Lolipop gelse de yiyelim diyen bir sürü çocuk vardır mahallede. Toptancı der, abi bunlar yeni çıktı, çocuklar çok sever bunları. Yeni çıktı dediği, televizyonda bir sürü reklamı çıkmış, çocukların gelip gelip sorduğu sakız şeker karışımı bir üründür. Yenidir, alışılmış değildir ama Pazar yaratılmıştır ya, bakkalımız yüz tane de ondan alır. Bakkalımız riske girmez. Toptancımız riskini azaltmaya çalışır ve üreticimiz risk alamaz hale gelir. Artık, arada küçük denemeler yapılacak ama sadece banko kuponlara büyük oynanacaktır.
Sinema filmlerini böyle lolipopluğa kim getiriyor? Dağıtımcı şirket, film yapmaya başlasın, ne olur?
14 şubat geliyor, 2-3 tane aşk filmi yapalım.Yılbaşı geliyor, karlı kar tatilli yeni yıllı 4 tane film yapalım. Bu uzar gider. Piyasada dönen bir sürü film var, üç milyon izleniyor ama bir yıl sonraya kaç tanesi kalabiliyor? Bu yozluğu daha da yozlaştırmak, şeker üreten adama hiç olanak bırakmamak, bakkalın şekeri kendi üretmesi, nasıl fakirleştirir, nasıl yozlaştırır sektörü!
Bir de sorarlar sevgili Türk Sineması, nuri bilge ceylan nasıl varoldu? Zeki Demirkubuz nasıl varoldu? Senin bu yoz sinema ticaretinle mi? Hayır tabi ki de. Avrupa’nın film festivalleriyle! Başka nasıl finanse edebilirler kendi sektörlerini? Evet son dönemde, sanat filmlerinin izleyici kitlesinin genişlemesi sayesinde, sanat filmleri de uluslararası festival ödülü alması ya da ödüllü yönetmence yapılması koşuluyla, endüstriyel sinemanın sahnelerinde gösterim hakkı kazanabiliyor.
Sektör kodlarla çalışıyor ama sanat kodlara sığmaz. Boğulur, ölür. Yılmaz Erdoğan’ın son filmindeki doktor sahnesi örneğin. Belki yüz kere yapıldı, doktor kılığına girmiş bir adamı acil hastayla karşılaştırıp tirajikomik bir hadise yaratmak. Koskoca Yılmaz Erdoğan be! Senin ne işin var böyle klişelerle! Sen bir film yaparsın, repliklerin yirmi yıl konuşulur, karakterlerinin iç dünyası bize neleri sorgulatır! Bunu da demesem içimde kalırdı!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
yorum yaz